وراثت چندگانه در جاوا مقایسه ترکیب و ارث

"مشکل الماس"

package com.journaldev.inheritance;
public abstract class SuperClass {
   	public abstract void doSomething();
}

package com.journaldev.inheritance;
public class ClassA extends SuperClass{
    @Override
 public void doSomething(){
        System.out.println("Какая-то реализация класса A");
    }
  //собственный метод класса  ClassA
    public void methodA(){
    }
}

package com.journaldev.inheritance;
public class ClassC extends ClassA, ClassB{
    public void test(){
        //вызов метода родительского класса
        doSomething();
    }
}

وراثت و رابط های چندگانه

package com.journaldev.inheritance;
public interface InterfaceA {

    public void doSomething();
}

package com.journaldev.inheritance;

public interface InterfaceB {

    public void doSomething();
}

package com.journaldev.inheritance;

public interface InterfaceC extends InterfaceA, InterfaceB {

    //метод, с тем же названием описан в  InterfaceA и InterfaceB
    public void doSomething();

package com.journaldev.inheritance;

public class InterfacesImpl implements InterfaceA, InterfaceB, InterfaceC {

    @Override
    public void doSomething() {
        System.out.println("doSomething реализация реального класса ");
    }

    public static void main(String[] args) {
        InterfaceA objA = new InterfacesImpl();
        InterfaceB objB = new InterfacesImpl();
        InterfaceC objC = new InterfacesImpl();

        //все вызываемые ниже методы получат одинаковую реализацию конкретного класса

        objA.doSomething();
        objB.doSomething();
        objC.doSomething();
    }
}

ترکیب به عنوان نجات

package com.journaldev.inheritance;

public class ClassC{

    ClassA objA = new ClassA();
    ClassB objB = new ClassB();

    public void test(){
        objA.doSomething();
    }

    public void methodA(){
        objA.methodA();
    }

    public void methodB(){
        objB.methodB();
    }
}

ترکیب یا ارث؟

1. فرض کنید ترکیب زیر از کلاس‌های والدین-وارث را داریم:

   ClassC.java

   package com.journaldev.inheritance;
   
   public class ClassC{
   
   public void methodC(){
     	}
   
   }

   ClassD.java

   package com.journaldev.inheritance;
   
   public class ClassD extends ClassC{
   
       public int test(){
           return 0;
       }
   }

   کد بالا کامپایل می‌شود و به خوبی کار می‌کند، اما اگر ClassCبه شکل دیگری پیاده‌سازی شود چه می‌شود:

   package com.journaldev.inheritance;
   
   public class ClassC{
   
       public void methodC(){
       }
   
       public void test(){
       }
   }

   توجه داشته باشید که متد test()از قبل در کلاس descendant وجود دارد، اما نتیجه ای از نوع متفاوتی را برمی گرداند. اکنون ClassD، در صورتی که از یک IDE استفاده می کنید، کامپایل نمی شود. به شما توصیه می شود که نوع بازگشت را در نسل یا سوپرکلاس تغییر دهید.

   حال بیایید شرایطی را تصور کنیم که در آن وراثت چند سطحی کلاس ها وجود داشته باشد و سوپرکلاس برای تغییرات ما در دسترس نباشد. حال برای رهایی از خطای کامپایل، گزینه دیگری جز تغییر امضا یا نام متد subclass نداریم. همچنین باید در تمام مکان هایی که این متد فراخوانی شده است تغییراتی ایجاد کنیم. بنابراین، وراثت کد ما را شکننده می کند.

   مشکلی که در بالا توضیح داده شد هرگز در مورد ترکیب رخ نمی دهد و بنابراین دومی را بر ارث ترجیح می دهد.

2. مشکل بعدی وراثت این است که همه روش‌های والد را در معرض دید مشتری قرار می‌دهیم. و اگر سوپرکلاس خیلی درست طراحی نشده باشد و حفره های امنیتی داشته باشد. سپس، حتی اگر در اجرای زیر کلاس خود از امنیت کامل مراقبت کنیم، همچنان به اجرای معیوب کلاس والد وابسته خواهیم بود.

   ترکیب به ما در ارائه دسترسی کنترل‌شده به روش‌های یک سوپرکلاس کمک می‌کند، در حالی که وراثت هیچ کنترلی بر روش‌های آن حفظ نمی‌کند. این نیز یکی از مزایای اصلی ترکیب نسبت به ارث است.

3. یکی دیگر از مزایای ترکیب این است که هنگام فراخوانی متدها، انعطاف‌پذیری را افزایش می‌دهد. پیاده سازی کلاس ClassCتوضیح داده شده در بالا بهینه نیست و از اتصال اولیه به متد فراخوانی شده استفاده می کند. تغییرات حداقلی به ما این امکان را می‌دهد که فراخوانی متد را انعطاف‌پذیر کنیم و امکان اتصال دیرهنگام (باید در زمان اجرا) را فراهم کنیم.

   ClassC.java

   package com.journaldev.inheritance;
   public class ClassC{
       SuperClass obj = null;
       public ClassC(SuperClass o){
           this.obj = o;
       }
       public void test(){
           obj.doSomething();
       }
   
       public static void main(String args[]){
           ClassC obj1 = new ClassC(new ClassA());
           ClassC obj2 = new ClassC(new ClassB());
   
           obj1.test();
           obj2.test();
       }
   }

   برنامه بالا نمایش داده می شود:

   doSomething implementation of A
   doSomething implementation of B

   این انعطاف پذیری در فراخوانی متد با وراثت دیده نمی شود، که ترکیب را بهترین رویکرد می کند.

4. تست واحد در مورد ترکیب آسان‌تر است، زیرا می‌دانیم که برای همه روش‌هایی که در سوپرکلاس استفاده می‌شود، می‌توانیم تست‌ها را خرد کنیم، در حالی که در وراثت به شدت به سوپرکلاس وابسته هستیم و نمی‌دانیم روش‌های کلاس والد چگونه است. استفاده خواهد شد. بنابراین، به دلیل ارثی، باید تمام روش های سوپرکلاس را آزمایش کنیم که کار غیر ضروری است.

   در حالت ایده‌آل، وراثت فقط زمانی باید استفاده شود که رابطه « is-a » برای کلاس‌های والد و فرزند صادق باشد، در غیر این صورت ترکیب باید ترجیح داده شود.